Verbondenheid in het Historisch Museum

Op een dinsdag in januari 2017 zijn wij in het Historisch museum om onze beamer te testen voor een presentatie over uitvaartkosten. Wij stappen binnen en ontmoeten een team van enthousiaste vrijwilligers. “Eerst koffie” wordt er gezegd en niet veel later zitten wij aan de koffie met koek. “Van wie ben jij er een?” en al snel is er gespreksstof voor wel een uur. Nadat wij de koffie op hebben testen wij de beamer. In eerste instantie wil het niet erg lukken en een aardige man met een licht Rotterdams accent helpt ons.

Drie weken later gaat de telefoon: “Weet je nog wie ik ben? Laatst hadden wij een fijn gesprek in het Historisch museum. Ik heb nog geholpen met de beamer”. Er is herkenning en meneer vervolgt: “ik wilde het toen niet zeggen maar ik ben ernstig ziek, wil je eens komen praten?”. Na het toewensen van sterkte en nabijheid maak ik een afspraak en ga op een avond langs.

Na ook met zijn vrouw, een van de dochters en een schoonzoon kennis te hebben gemaakt komt het gesprek op de locatie waar de uitvaart t.z.t. gehouden mag worden. Ik doe de suggestie om de dienst op het Marktplein in het Historisch Museum te houden. Meneer is even stil en knikt dan goedkeurend: “ja, daar wens ik dat het afscheid plaats zal vinden”. “En ik heb nog een wens” vervolgt hij. “Op de rouwbrief wil ik graag een afbeelding van de handen van mij en van mijn vrouw. Als teken van verbondenheid”. Onder de indruk rijd ik na het gesprek naar huis…

Afgelopen januari, een jaar later, overlijdt meneer en worden de met hem zelf besproken plannen voor zijn uitvaart in gang gezet. De verbondenheid bemerken wij in het gezin en wij maken ook met de andere kinderen en de kleinkinderen kennis. Op de dag van de uitvaart vertrekken wij, nog één keer compleet, met de uitvaartbus naar het Historisch museum.

Daar staan vele collega’s bij de ingang klaar om hem nog één keer in het museum te ontvangen. Er komen meer belangstellenden dan verwacht, maar met hulp van zijn collega’s vindt iedereen een plekje. Midden in het museum volgt een prachtige plechtigheid met woorden, muziek & foto’s. De pastoraal werker spreekt over de liefde op deze bijzondere plek. Na de plechtigheid & condoleance verlaat meneer voor het laatst het museum door een haag van collega’s, familieleden en belangstellenden.

In verbondenheid begeleidt de familie hem door het Haarlemmermeerse bos naar het crematorium…

(Dit artikel en de foto’s zijn met toestemming van de nabestaanden geplaatst)

Naschrift: Een week na de uitvaart brengen wij als dank voor de grote inzet van de mensen van het Historisch museum ‘appelrondjes’ langs. Er wordt gelijk een stoel bijgeschoven en wij horen weer de woorden: “Wil je koffie?”. Daarna evalueren we deze bijzondere uitvaart….. in verbondenheid.