Duizend bommen en granaten!! Als ik na 61 jaar huwelijk nog zo verliefd mag zijn, dan teken ik ervoor!

Enkele weken geleden werden wij gebeld door een meneer die in Hospice Bardo verbleef. Of wij wilden komen om zijn toekomstige uitvaart te bespreken.

Een afspraak gemaakt voor woensdagmiddag. Ik maak kennis met een op het eerste gezicht wat norse man met zijn vrouw zittend op een stoel naast zijn bed. Meneer is recht door zee en vertelt duidelijk wat hij wel, maar ook wat hij niet wil. Het moet allemaal waardig, maar éénvoudig, geen poppenkast! “En ik wil ook geen bloemen”, zegt hij. Ook wil hij gedetailleerd weten wat het allemaal gaat kosten, “als je na de uitvaart meer berekent, dan word ik niet blij” Meneer doet mij qua uiterlijk en karakter denken aan kapitein Haddock van de stripboeken over Kuifje.

Meneer vraagt ook of ik de verzekeringspolis wil bekijken en ik vraag vervolgens of ik er een foto van mag maken om het later uit te kunnen zoeken. Zegt meneer: “Maak eerst maar eens een foto van mij en mijn vrouw, want wij zijn al 61 jaar samen!” Iets van mijn stuk geraakt door zijn directe vraag maak ik een foto van het echtpaar…..

Als ik denk klaar te zijn zegt meneer: “En nu moet je het voor mijn vrouw ook alvast regelen, voor ooit. En voor haar wel bloemen, veel bloemen!”

Best wel onder de indruk rijd ik na het gesprek naar huis.

De volgende dag ga ik terug. Ik zie nu direct hoe gek meneer en mevrouw op elkaar zijn. We nemen alles wat ik uitgewerkt heb door en meneer knikt goedkeurend, “zo is het goed”. En ik? Ik spreek uit dat ik meneer veel weg vind hebben van kapitein Haddock en hij glimlacht……

Een paar weken later belt zijn dochter dat meneer is overleden. Wij verzorgen de uitvaart exact zoals meneer het bij leven heeft aangegeven. En ik hoor dat hij elke week bloemen voor zijn vrouw kocht…

Na de uitvaart ontvangen wij een bedankmail: “Duizend bommen en granaten!, Ik weet zeker dat mijn vader trots op jullie is. Willen jullie de foto van mijn ouders die je in Bardo gemaakt hebt, nog naar mij mailen?”

Onlangs was ik even langs bij mevrouw, even horen hoe het nu naar omstandigheden gaat. Zie ik links van de bank in de kamer de door mij gemaakte foto ingelijst staan. “Ik kijk er veel naar en het geeft mij troost, het was een mooi gesprek en een mooi moment”

Zo is het en zo rijd ik na het evaluatiegesprek terug naar huis, Als ik nog zo verliefd mag zijn op mijn vrouw als dit echtpaar na 61 jaar was, dan teken ik ervoor….

Duizend bommen en granaten!!, wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst bloemen voor mijn vrouw gekocht?

(Dit blog is met toestemming van de nabestaanden geplaatst)