‘Nog één keer zweven’

Een altijd hardwerkende selfmade ondernemer van een mechanisatie- en constructiebedrijf is overleden. Een vakman in hart en nieren die er altijd voor de klanten was, ook in de avond en op zaterdag. Een mensenmens én groot liefhebber van Citroën DS auto’s.

Tijdens de bespreking geeft de familie aan nog even na te willen denken over het vervoer. Wel is al zeker dat de condoleance plaats mag vinden in zijn oude werkplaats.

Na de bespreking lopen we alvast even door de werkplaats om te kijken wat nodig is voor de condoleance en waar zijn kist ten tijde van de condoleance komt te staan. Op de hefbrug staat een Citroën DS die hij aan het restaureren was. Een prachtige plek waar ‘heel wat meters liggen’. Ik vertel dat we voor een Citroën DS rouwauto kunnen zorgen en daarna wordt de beslissing over het vervoer direct genomen, zijn laatste rit mag in de Citroën DS-rouwauto.

Op de dag van de uitvaart haalt de chauffeur mij op bij de kerk waar ik mijn eigen auto heb geparkeerd. Onderweg naar het bedrijf om de overledene op te halen rijdt hij in mijn optiek erg hard over drempels. Dat kan met een hedendaagse auto niet, maar de DS zoeft eroverheen en strijkt de drempels glad. Wat een comfort!

Op het bedrijf is afgesproken dat medewerkers hun oud-werkgever vanuit de werkplaats geschouderd naar de auto toedragen. ’s-Ochtends vroeg is er nog gewerkt en vlak voor het dragen worden de shirts met bedrijfslogo gewisseld voor nieuwe schone exemplaren. Daarna wordt meneer waardig naar de auto gedragen.

Als we bijna vertrekken vraagt een kleindochter of zij met haar opa in de DS mee mag rijden. Natuurlijk zeg ik direct ja en spreek in eerste instantie af om zelf dan met een van de familieleden in hun auto mee te rijden. Maar dan blijkt dat er achterin, naast de kist, een klein uitklapstoeltje is en ik zelf toch ook mee kan rijden met de DS. Ik loop voor de auto uit het erf af en ‘vouw mij’ daarna achter in het kleine zitje. De eerste auto achter de rouwauto is de eigen DS van de familie en zo vertrekken we voor de laatste keer van het bedrijf.

Onderweg vertelt de kleindochter over de eigenschappen van de DS. O.a. dat je prima met je raam open kunt rijden zonder veel hinder te hebben van windgeruis. De werknemers zijn vooruitgereden en wachten ons even voor de kerk, aan het begin van de straat, op. Tussen hen in stap ik uit en mag het laatste stuk voorlopen met aan mijn zij een medewerker en aan elke kant van de auto nog drie medewerkers.

Zo brengen we meneer eervol naar de kerk tijdens zijn laatste rit. Om het maar in Citroën-liefhebber termen te zeggen: nog één keer zweven…

(tekst & foto met toestemming van de nabestaanden geplaatst)