“Dus jullie nemen zelf in de nacht de telefoon op?”

“Wat hebben jullie toch een mooi vak” horen wij vaak zeggen. Veel mensen zijn ook oprecht geïnteresseerd in wat er allemaal komt kijken bij het verzorgen van een uitvaart. Onlangs had ik tijdens een verjaardag een mooi gesprek met degene die naast mij zat, mijn ‘verjaardagbuurvrouw’ zal ik maar zeggen.

Een vriendin van haar die elders in het land woont had nog niet zo lang geleden haar vader verloren en had bij het melden van het overlijden in de nacht te maken gehad met een medewerker van een callcenter. Het was nogal omslachtig geweest om het overlijden te melden (mede door een andere pratende collega op de achtergrond) en toen zij nog oprecht dacht met een medewerker van dat uitvaartcentrum zelf te spreken, bleek dus dat zij een medewerker van een callcenter aan de telefoon had, die opnam in opdracht van de uitvaartorganisatie, met een strikte vragenlijst voor zich.

Daarop vroeg mijn ‘verjaardagbuurvrouw’ hoe wij dat doen. “Heel simpel en direct” kon ik antwoorden. “Eén van ons neemt altijd zelf de telefoon op in de nacht”. En dat is echt zo. Om de week ligt de uitvaarttelefoon 7 nachten op mijn nachtkastje en als deze in de nacht gaat, dan neem ik subtiel in de slaapkamer op zodat alleen mijn vrouw wakker wordt. Als de beller dan vertelt wat er aan de hand is loop ik intussen zachtjes naar zolder waar ik verder kan praten zonder de kinderen wakker te hebben gemaakt en alles klaarligt om de melding van overlijden te kunnen noteren. Wat vinden nabestaanden het ‘fijn’ om vaak min of meer herkent te worden “Maar bent u dan familie van die en die” of “Dus u woont schuin tegenover de familie die?”

Mijn verjaardagbuurvrouw zegt daarna: “Dat heb ik mij nooit gerealiseerd dat jullie ook in de nacht zelf de telefoon opnemen”. Waarop ik met een knipoog vertel; “Ik slaap die week altijd met één oor en één oog open en wij spreken bij onze kernwaarden toch niet voor niets over ‘korte lijnen?’ ”.