‘Geraakt’ door een ‘pure’ uitvaart midden in de natuur van Landgoed Kleine Vennep

Op een nog zonnige middag kom ik in de rouwauto het erf van Landgoed Kleine Vennep oprijden.

De familie is er al, achterin op het landgoed midden in de natuur. Dichterbij rijdend zie ik bij een paar jonge Lindebomen het gezin staan op de plek waar het informele afscheid van hun dierbare plaats zal vinden. Met balen stro is er zitgelegenheid gemaakt rond de plek waar de kist komt te staan. De kleinkinderen zijn al in het nabijgelegen bloemenvelden veldbloemen en zonnebloemen wezen plukken. Ook zie ik een tuinbank met daarop een gevulde picknickmand en een doos met houten plakhartjes en stiften.

Gezamenlijk tillen we de kist van blank Sparrenhout uit de auto en dragen haar naar de prachtige plek waar de informele plechtigheid plaats zal vinden. De picknickmand gaat open en met wat te drinken in de hand en wat lekkers in onze nabijheid ontstaan de verhalen en herinneringen. De kleinkinderen leggen bloemen op de kist, kleuren houten plakhartjes en kiezen er een mooie plek voor uit op de kist.

Met de overledene zelf is bij leven besproken dat de uitvaart bescheiden en ingetogen zal zijn. Op kleine afstand bekijk ik de setting. Wat is het puur, liefdevol en mooi…

Een uur later begint de lucht snel te betrekken. Eigenlijk waren we al bijna zover om haar uitgeleide te doen. Ik rijd de rouwauto weer naderbij en de familie tilt hun dierbare de auto in. Mevrouw had niet veel wensen maar een van de wensen die ze wél had was dat het lied “Cent Mille Chansons” van Frida Boccara ten gehore gebracht zal worden.

Het begint hard te regenen en nadat de familie is voorzien van een paraplu, start ik de auto, open beide portierramen en zet het muziekstuk luid aan. Stapvoets rijd ik over het gras richting de oprit, de familie loopt onder de paraplu’s achter de rouwauto aan. Ik kijk herhaaldelijk in mijn buitenspiegels en de muziek in combinatie met de stromende regen ‘raakt me’.

Op het erf aangekomen draai ik de Hoofdweg op. De familie blijft op de oprit staan. Als ik aan de andere kant van het water terugrijd naar het crematorium zwaait de familie hun dierbare uit, leeg van verdriet maar met een hart vol van herinneringen…

Met dank aan de familie Molenaar van Landgoed Kleine Vennep, oprechte mensenmensen met een groot & liefdevol hart. Ook met dank aan de familie voor de goedkeuring om het stukje te mogen plaatsen en voor en het beschikbaar stellen van de foto’s.