De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft… Certificaat voor een super goede uitvaart assistent

Aan deze woorden van het gelijknamige lied van Willy Alberti moesten wij denken toen wij een paar weken geleden een uitvaart mochten verzorgen bij een woonzorgcentrum in de regio. Op de dag van de uitvaart wandelen we met de overledene op een rijdende baar, de familie, medebewoners en begeleiders van de woning naar de kerk en worden liefdevol opgevangen door de kosteres en een jonge medebewoner met een licht verstandelijke beperking.

Met zijn goede aanwijzingen brengen we gezamenlijk de overledene naar het liturgisch centrum en iedereen ontvangt van hem een liturgie. Als we allemaal binnen zijn controleert hij of de deuren van de kerk netjes dicht zitten en de gordijnen daarvoor gesloten. De dominee vertelt prachtig over een rups die een vlinder wordt en er is muzikale omlijsting van o.a. Bassie & Adriaan, want dat kan gewoon allemaal daar. Wat een liefdevolle troostdienst mag het worden…

Na de dienst is er gelegenheid tot condoleren in de koffiecorner. Samen met de kosteres zorgen wij voor de koffie en onze super assistent deelt de cake uit. Als het tijd is om naar het crematorium te gaan helpt hij bij het sluiten van de deur van de rouwauto en loopt plechtig mee voor de rouwauto uit tot de uitgang van het complex. Al wandelend naar de poort beloven wij hem een echte Uitvaartzorg De Meer stropdas op voorwaarde dat hij deze alleen zal dragen als hij weet dat wij de uitvaart verzorgen.

Vlak voordat wij met de stoet wegrijden vraagt hij of hij nog iets kan doen en wij geven aan dat het gebruikelijk is om, als de rouwauto passeert, uit respect een lichte buiging te maken. Na het bedanken voor al zijn hulp geven wij hem nog een pepermuntje en rijden zachtjes weg. Bij het passeren van de rouwauto maakt hij een giga buiging. Met een big smile van trots raakt zijn neus bijna de grond.

Twee weken later hebben wij het er nog eens over en besluiten bij de beloofde stropdas een certificaat van bekwaamheid en een brief te doen. Op een zondagavond rond 19.00 uur bellen we aan bij zijn kamer. “Hee, wie is daar? Ik zit net naar de samenvatting van de wedstrijd Ajax – Feijenoord te kijken”. Blijkt dat wij een niet zo handig moment hebben uitgezocht, maar na het aangeven dat wij een aardigheidje komen brengen gaat de deur toch open en mogen wij binnenkomen.

We lezen de waarderingsbrief voor en weer glimlacht hij van oor tot oor. Het ingelijste certificaat krijgt een ereplaats naast de televisie en na de koffie afgeslagen te hebben (immers de voetbalwedstrijd ging door) doet hij ons met een ferme klap op de schouder keurig uitgeleide. “En niet vergeten iedereen die bij jullie werkt ook te bedanken hè” Met een dankbaar gevoel gaan wij weer op huis aan. De glimlach van een ‘kind’ doet je beseffen dat je leeft….