Mag ik dan bij jou

Een dame op leeftijd wonende in een regionaal verzorgingshuis kom ik door de jaren heen dikwijls tegen en we hebben dan vaak een fijn gesprek. Eerder heeft zij haar uitvaartwensen kenbaar gemaakt bij een collega uitvaartonderneming, maar nadat zij bij een aantal uitvaarten is geweest welke wij hebben mogen verzorgen vraagt ze op een dag als ik haar tegenkom: “als ik doodga, mag ik dan bij jou?”.

Enigszins in verlegenheid gebracht zeg ik dat ze dat maar eens met haar zoon en dochter moet bespreken. De keer daarop dat ik haar tegenkom geeft ze stellig aan dat ik haar zoon moeten bellen, ze wil dat wij ooit haar uitvaart gaan verzorgen. Ik geef aan dat wel bedenkelijk te vinden. Wat zou haar zoon wel niet denken als ik hém ga bellen…

Het is een vasthoudende dame en twee weken later laat zij haar zoon ons bellen. “Mijn moeder wil per sé dat ik u bel, wilt u t.z.t. haar uitvaart verzorgen?”

Als ik haar weer tegenkom (we komen nogal eens in dat verzorgingshuis) spreekt zij gerustgesteld uit dat het is geregeld. Wel kijkt ze mij recht in de ogen aan en zegt onderwijzend: “Je moet er dan wel iets speciaals van maken hoor…”

Enige tijd later, op een avond als ik bijna naar bed ga, gaat de telefoon: mevrouw is overleden. Met haar dochter, zoon en schoondochter bespreek ik de volgende dag de uitvaart. We refereren met een glimlach naar haar vasthoudendheid. Ze had geen rust voordat haar zoon en ik elkaar gesproken hadden, te weten dat wij haar uitvaart ooit zouden gaan verzorgen.

Bij het bespreken van de kerkdienst komt ook naar voren dat mevrouw het muziekstuk van Claudia de Breij “Mag ik dan bij jou” zo mooi vond. Op de dag van de uitvaart komen we onze belofte na en maken het speciaal: live wordt het ten gehore gebracht, “Mag ik dan bij jou…”

Met dank aan de nabestaanden voor de toestemming dit blog en videofragment te mogen plaatsen en met dank aan Hans (piano), Dieuwke (trompet) & Mascha (dwarsfluit) voor het prachtige samenspel.