Nog één keer op de fiets…

In een gezinsvervangend tehuis, op zo’n drie kwartier rijden, is een jonge man overleden. Zijn broer meldt ’s-ochtends vroeg zijn overlijden en we gaan op pad om de overledene over te brengen naar Hoofddorp. In het tehuis aangekomen maken wij kennis met twee broers en een zus die hun overleden broer op de brancard liefdevol naar de rouwauto begeleiden. Later op de dag ga ik met hen in gesprek.

Tijdens het gesprek vertellen zij voluit over hem. Hoogtepunten van hun bezoek waren altijd de fietstochten welke zij met hem maakten op de duo-fiets. Gekscherend wijs ik op de miniatuur fiets die ter decoratie in de bespreekruimte staat.

Al pratende over de dag van de uitvaart blijft de gedachte, hoe bijzonder het zou zijn om hem op de fiets naar het crematorium te begeleiden, hangen. Verderop in het gesprek noem ik terloops het bestaan van de uitvaart fietsaanhanger en de familie is super enthousiast.

Besproken wordt dat zijn zus en twee broers hem tijdens zijn laatste rit op aarde gaan begeleiden. De duo-fiets wordt naar Hoofddorp gehaald, de uitvaartfiets besteld, ons miniatuur fietsje wordt in het bloemstuk gebonden en zijn eigen fietsbel wordt van de duo-fiets afgehaald en aan een kisthandgreep geschroefd.

Onder klokgelui, waar hij ook zo van hield, arriveren ze bij het crematorium, fietsend door een erehaag van aanwezigen, velen bellend met een fietsbel in de hand. Er volgt een ‘warme’ en troostvolle plechtigheid en besproken wordt dat wij voortaan de uitvaartfiets, de ‘Gert-fiets’ gaan noemen.

De hele week daarna zit er een deuntje in mijn hoofd: “op de fiets, op de fiets, daar bedenk ik wel eens iets…”

(Blog en afbeelding zijn met toestemming van de nabestaanden geplaatst).