Oost, west, thuis best

Het is zondagavond rond 20.00 uur en mijn vrouw schenkt net de koffie in als onze bedrijfstelefoon gaat. “Mijn vader is zo juist thuis overleden en de arts is net geweest om de overlijdensdocumenten in te vullen. Willen jullie komen?” Binnen een half uur hebben we elkaar opgehaald en zijn onderweg naar de familie. Meneer woont op een boerderij even buiten het dorp en als we het erf opdraaien wacht zijn dochter ons op. Na eerst in alle rust aan de keukentafel vernomen te hebben wat er is gebeurd en hoe het is verlopen, gaan we samen met zijn dochter meneer verzorgen. Ze is er nog niet uit of hij thuis blijft of overgebracht mag worden naar het uitvaartcentrum en we spreken af hier later op terug te komen.

Tijdens het verzorgen ontstaat een fijn gesprek en wij horen dat meneer is geboren op deze plek en er zijn hele leven heeft gewoond en nu dus is gestorven… Hij had zelfs in de schuur een speciale kantine, ‘Het Praathuis’ genoemd (u weet het vast nog wel, vernoemd naar de fabeltjeskrant van televisie), waar hij vaak gasten ontving, gezamenlijk koffie (of wat sterkers) dronk en een sigaar rookte. Na de verzorging ligt hij er zo mooi bij dat zijn dochter in overleg met haar broer besluit dat hij thuisblijft. En na het aanbrengen van de ‘bed koeling’ rijden wij (inmiddels tegen middernacht) weer naar huis.

De volgende dag zijn wij terug om de uitvaart te bespreken en inmiddels zijn ook de zoon & schoondochter, die in het buitenland wonen, aangekomen. Tijdens het speken over de lokatie van de plechtigheid komt het feit dat meneer thuis is geboren, getogen en gestorven weer naar voren. “Toen hij een paar weken geleden in het ziekenhuis lag, wilde hij maar één ding en dat was naar huis” aldus zijn zoon. In die optiek opper ik voorzichtig of een plechtigheid in de schuur niet iets voor hen is. “Maar het is wel een wat oudere schuur en hij staat behoorlijk vol” geeft de familie aan.

Toch gaan we kijken in de schuur. Wij bieden aan om de muren te voorzien van ‘pipe and drape’ (een buizenframe met gordijnen), te zorgen voor goed geluid en knappe stoelen en al pratende ontstaan hele mooie ideeën. “Dan kunnen alle gasten via ‘Het Praathuis’ de schuur in, komen ze daar toch nog één keer en als we dan de werkbank en zijn gereedschap laten zien, dan ontstaat er ‘zijn’ sfeer”.

U raadt het vast al, de dagen daarop zijn de dochter, zoon en schoonzoon in de weer om de hele schuur leeg te halen. De buurman biedt spontaan aan om spullen bij hem in de schuur te zetten en zowel ‘Het Praathuis’ als de schuur worden van top tot teen gesopt. Elke keer als wij deze dagen de thuiscontrole van de overledene doen, zien wij dat er hard gewerkt wordt ter voorbereiding. “Weten jullie dat het ons nog afleiding geeft ook” horen wij van zijn dochter. “Wij zijn zo ‘blij’ dat we de plechtigheid hier thuis houden”.

En dan is de dag van de plechtigheid daar. Buiten staat bij de entree van ‘Het Praathuis’ zijn klassieke trekker met allemaal bloemstukken erop en binnen staan er vele prachtige bloemstukken rondom de kist (die toepasselijk op twee strobalen staat).

Er is zicht op de werkbank en zijn gereedschap aan de wand is prachtig uitgelicht. Emotioneel spreken de kinderen in de plechtigheid over het leven van hun vader op de plek waar hij is geboren, getogen en gestorven en hun woorden worden overdacht met muziek van Wim Sonneveld: ‘Het Dorp’; Langs het tuinpad van mijn vader… Alle aanwezigen zijn onder de indruk en verlaten aan het einde van de plechtigheid, na een laatste groet te brengen lopend langs de kist, de schuur via ‘Het Praathuis’…

De volgende dag brengen wij meneer in kleine kring naar het crematorium. En inhakend op wat ook tijdens de bespreking naar voren kwam (meneer reed altijd in Amerikaanse auto’s) wordt meneer vervoerd in een onlangs gerestaureerde Cadillac rouwauto uit 1955. Zijn dochter rijdt mee met de rouwauto en zo vertrekken wij voor de laatste keer vanaf de plek waar hij 82 jaar woonde…

Na de crematie ben ik twee uur onderweg weer terug naar de camping en overdenk onderweg nog eens deze bijzondere uitvaart. We waren eigenlijk met vakantie, maar als jonge ondernemers met passie voor ons vak (én met ondersteunende goedkeuring van onze wederhelft), hadden wij beiden besloten dat wij terug zouden komen als dit nodig zou zijn. Samen met mijn gezin hebben we nog een paar mooie dagen, maar vinden het daarna ook weer fijn om naar huis te gaan. En als wij de straat inrijden, bepakt en bezakt van de vakantie, zie ik weer ons eigen huis en denk weer even terug aan deze bijzondere uitvaart: Oost, west, thuis best…

(Dit blog en de foto’s zijn met toestemming van de nabestaanden gemaakt & geplaatst).