De ‘toen was geluk heel gewoon’ uitvaart

Kent u nog de komische jaren-90 televisieserie ‘Toen was geluk heel gewoon?’ Deze serie, met als hoofdrolspelers Gerard Cox, Joke Bruijs, Mouna Goeman Borgesius en Sjoerd Pleijsier, speelde zich af in het Rotterdam-Zuid van eind jaren vijftig.

Onlangs mochten wij de uitvaart van een lieve dame van bijna 80 jaar verzorgen waarbij op de dag van de uitvaart de kerkdienst ons deed denken aan het decor van de serie Toen was geluk heel gewoon…

Voor de dienst klinken gemoedelijke jaren-50 klanken en op het liturgisch centrum ontwaren wij een echte oma-tafel met bijpassende stoelen én een kleed op tafel wat velen van u vast ook aan uw opa en oma doet denken.

Tijdens de dienst lezen kinderen en kleinkinderen aan de oma-tafel fragmenten uit haar dagboek voor en delen spreuken & uitspraken.

Met mijn ogen dicht dwaal ik even af naar mijn eigen herinneringen aan mijn oma. Vroeger op zondag na kerktijd, oma met vader & moeder en ooms & tantes aan de koffie en wij aan een glaasje koude cassis met een bakje ‘patatjes’-chipjes erbij aan oma’s eettafel Donald Ducks lezen…..

Op de beamer ondersteunen foto’s het geheel en de voorganger leest uit de Bijbel over de liefde en vertelt daar in haar overdenking mooi over. Alle aanwezigen zijn in de sfeer van fijne herinneringen…

Na de dienst is het condoleren en samenzijn in de naastgelegen ontmoetingsruimte. Op alle tafels ook oma-kleedjes en rijkelijk gevulde ouderwetse koektrommels waar je onder de koffie zelf koek uit kunt pakken. “We zijn voor de koektrommels even wezen winkelen bij de kringloopwinkel Dorcas” aldus een zoon.

Na een uur is het condoleren afgelopen. Alleen oma’s echte koektrommel gaat mee naar huis en de bij Dorcas ingekochte koektrommels worden nog eens afgevuld en blijven achter als traktatie voor bij de ouderenmiddagen.

Vraagt één van de schoondochters: “En wat vond je van de dienst?” Ik vertel dat het een niet alledaagse uitvaartdienst was en dat ik onder de indruk ben van het gevoel wat is overgebracht. Gekscherend zegt zij terug: “Je zegt zeker tegen iedereen dat je het mooi vond na een uitvaart”.

Ik ‘verdedig’ me en zeg het oprecht te menen. Ondertussen wordt de oma-tafel de kerk uit getild en voel ik nog even aan het kleedje. “Ik had gewoon echt een ‘toen was geluk heel gewoon’ gevoel”.

(Dit blog is met toestemming van de nabestaanden geplaatst)