Het trouwe koorlid & de egel
Het is juni 2016. Wij zijn net voor onszelf begonnen en één van de koorleden, van het mannenkoor waar ik op zing, nodigt mij bij hem en zijn vrouw thuis uit om hun uitvaartwensen voor ooit te bespreken. “Wij zijn gezond, maar jullie moeten ook wat ‘zaaien’ met jullie uitvaartonderneming, dus leg het maar vast voor ons” Hun kleine, maar gezellige, huisje heeft ook een naam: ‘Rust en plezier’. Ik bespreek in alle rust hun wensen en we hebben een plezierig gesprek. Ik keer huiswaarts met een grote schaal aardbeien uit eigen tuin en wens het echtpaar toe dat zij de wilsbeschikking nog maar diep in de bureaulade weg moge stoppen.
Juli 2017: Meneer blijkt ernstig ziek te zijn en kan niet meer beter worden. De voorzitter van het koor houdt alle leden via de mail keurig op de hoogte en mailt eind juli dat het trouwe koorlid stervende is. Veel koorleden zijn van slag. Meer dan twintig jaar is meneer al lid en met zijn bescheidenheid, betrokkenheid en enthousiasme is hij graag gezien.
Eén van de collega-koorleden, een grote vent met een klein hartje, vraagt aan zijn eigen vrouw wat hij nog voor het echtpaar zou kunnen doen. Zijn vrouw geeft hem een goed advies: “Neem je koormap, ga naar ze toe en vraag of je ter bemoediging voor hen mag zingen”. Even later staat hij aan het bed van zijn stervende koormaat en vraagt of hij voor hem mag zingen. Meneer kiest zijn lievelingslied “U tilt mij op” van Josh Groban en kort daarop klinken er prachtige solo-klanken door de kamer…. Na dit lied slaat hij een arm om mevrouw heen en vraagt wat hij voor haar mag zingen. Zij kiest voor het lied “Liefde”. Geëmotioneerd verlaat hij daarna de woning…
Kort daarna overlijdt meneer en hij wordt in zijn koorpak thuis opgebaard. Als ik vraag naar de tekst voor boven de rouwbrief komt het gesprek op het privé concert van zijn koorgenoot in de huiskamer en een neef oppert om een couplet boven de rouwbrief te zetten. En zo komt er te staan:
Ik weet: al ben ik vleugellam geslagen, U bent mijn Licht, mijn leven en mijn lied,
de Herder die zijn bange lam zal dragen, de Vader die mij kent en hoort en ziet.
‘U tilt mij op’ – Josh Groban
Op de dag van de uitvaart dragen familieleden hem vanuit ‘Rust & Plezier’, het huis waar hij 51 jaar gewoond heeft, naar de rouwauto. Het koor zingt in de afscheidsdienst de twee liederen welke ook onlangs in de huiskamer aan zijn bed klonken…
Na de afscheidsdienst wandelen we achter de rouwauto aan naar de nabij gelegen begraafplaats. De koorleden lopen naast de rouwauto, de klok van de kerk luidt en passanten aanschouwen plechtig het geheel. Op de begraafplaats aangekomen vormen de koorleden een erehaag en op gepaste wijze brengen zij hem hun laatste groet…
En wat nu die egel met deze uitvaart te maken had? In de ochtend voor de uitvaart controleerden wij of het graf gegraven was en of het wel qua diepte geschikt was gemaakt om ooit ook zijn vrouw te kunnen begraven. Is er een egel in het graf gevallen en deze kan er door de tijdelijke aluminium zijwanden niet meer uit. We tillen de egel voorzichtig uit het graf en laten hem gaan.
U tilt mij op…
(Dit blog is met toestemming van de nabestaanden geplaatst)