Een vogelhuisje en een uitvaart vol energie voor ‘tante’ Dicky

Een dame van in de 90 is in het ziekenhuis gestorven. Haar man is al jaren geleden overleden en hun huwelijk is helaas kinderloos gebleven. Bijna iedereen noemt haar ‘tante’ Dicky. Een neef regelt de uitvaart. Wij verwachten een waardige doch kleine uitvaart te mogen gaan verzorgen.

In het aannamegesprek blijkt al snel dat dat niet zo is. Als wij vragen wat voor dame zij was wordt er op een boeiende manier veel moois over haar verteld. Ze hield o.a. van vogeltjes en van poppen, maar het meest indrukwekkende wat we hoorden was dat iedereen die bij haar op bezoek kwam altijd opgewekt en vol energie huiswaarts keerde.

De opbaring mag in haar eigen huisje, dat in een hofje staat, plaatsvinden. “En de herdenking graag in een ander soort zaal dan de aula van het crematorium”, geeft de betrokken neef aan.

Zo geschiedde. Als wij mevrouw thuisgebracht hebben en de dagen daarop de thuiscontrole doen spreken wij elke dag wel iemand bij haar huisje. Jonge buurtkinderen vertellen over haar, de postbode is erg ontdaan als zij van haar sterven hoort en menig buurvrouw maakt ook met ons een praatje. Wat een bijzondere vrouw is zij geweest! Zelfs de buurt-kat is van slag.

Op zaterdag is er in haar huisje gelegenheid tot afscheid nemen. De woning is nokvol en verandert in een bloemenwinkel, zoveel bloemen komen er. De buren hebben gezamenlijk, naast een mooi bloemstuk, ook een vogelhuisje aangeschaft met daarop in een koperen plaatje haar naam gegraveerd. Het zal later ter nagedachtenis een mooi plekje in het hofje krijgen.

Op de dag van de uitvaart vertrekken wij vanaf het woonhuis met een rood metallic rouwauto (want ze was ook erg kleurrijk) naar het Van der Valk Hotel in Haarlem. In een prachtig ingerichte zaal vol met kandelaren op gedekte, ronde tafels worden alle gasten verwend. De kist heeft een mooie plek aan het einde van de zaal, met alle bloemen er omheen. Maar liefst 10 sprekers vertellen, afgewisseld door muziek, vol passie over deze dame. Een oud-buurman zingt zelfs a capella het ‘Avé Maria’ en na het formele gedeelte brengt haar neef een toast uit op haar leven.

Na afloop vormen alle aanwezigen buiten een erehaag, waartussen de kist naar de auto wordt gereden. Een kleine familiedelegatie begeleidt haar naar crematorium Westerveld. Doordat de herdenking uitliep, komen we laat aan; het is er inmiddels “uitgestorven”. De familie brengt de kist tot aan de oven. Als we daarna bij het crematorium de heuvel aflopen horen we na een fikse regenbui de vogeltjes fluiten …

Of het vogelhuisje al op het pleintje hangt weet ik niet, maar wat geeft zo’n bijzondere, niet alledaagse, uitvaart energie! Mevrouw gaf bij leven niet alleen aan haar bezoekers energie, maar na haar dood zelfs aan de uitvaartverzorgers … …

 (Dit artikel is met toestemming van de nabestaanden geplaatst)